دلواپس غربت من نباش
در این دیار
پنجره ها
عادت دیرینه‌‌ای دارند
به باران
و باران به خیسی خیابان
و خیابان‌ها به آدم‌هایِ تنها
هیچگاه نادیده نمی گیرم
روزهایی را که من در هوای نبودنت نفس کم می آوردم
و تو در آن لحظه ها
نفس هایش را در میان آغوشت شماره می کردی
هوای آن روزهایم را به من مدیونی
باید باشد
کسی که انگیزه ات باشد برای بیدار شدن
باید باشد
کسی که شانه هایش پناه گریه هایت باشد
باید باشد
آغوشی برای آرام شدن
آخ که چقدر یکی باید باشد…که نیست…
چقدر ساده فراموش کردی
وقتی هنوز
اتاقم بوی تو را در خود دارد
وقتی هنوز رد انگشتانت
روی احساسم مانده است
کاش پیش از رفتنت
فراموش کردن را
به من هم یاد میدادی…
وقتی که نیستی
کنار من همه چیز هست
پاکتی سیگار
خمره ای شراب
پیاله ای اشک
هوایی طوفانی
یک مشت ابر باران زا
چقدر خوب است نبودنت!
اطرافم پر می شود از
تمام نداشته هایم با تو…
غم
دلتنگی
خیال
رویا
شعر و…
نیا دیگر!
پروانه ها خبر آوردند
نامه های عاشقانه ی تو با او
از لای شعرهای من کپی می شود
بیخیال
ناراحت نمی شوم
دل است دیگر
پروانه ها می گویند فردا
اتفاق جالبی می افتد…
پس بیا به چیزهای خوب فکر کنیم
به چیزهایی که دل می خواهد
مثلا
تو به اولین بوس او
من به اولین نگاه تو
کتاب سرنوشت برای هر کسی چیزی نوشت
نوبت به ما که رسید قلم افتاد…
دیگر هیچ ننوشت!
خط تیره گذاشت و گفت:
تو باش اسیر سرنوشت…
وای از روزی که
شریک خاطره هایت یک شماره خاموش باشد
و یک سیگار روشن
بی خیالی هایمان دوباره کار دستمان داد!
بی خیال هم شدیم
چیزی که هیچوقت خیال نمی کردیم…
شب های اینجا آنقدر دلگیر است
که سوت های قطارهای نیمه شب
هر آدمی را وسوسه می کند
که برود…
و هیچ وقت باز نگردد…
دیگر تمام شد
دورانی که میترسیدم کسی
از احساسم به تو خبر دار شود
دیگر باکی ندارم از این که بی مهابا
دوست داشتنت را
فریاد بزنم
برایم مهم نیست آدم ها چه میگویند
عاشق نباشی احساساتت را به صلیب میکشند!
عاشق که شدی
روحت را باز خواست میکنند!
رسم زمینیان همین است
تو
به آسمانی بودنت ببخش…!
نمیدانم چرا فکر نه، یقین داشتی سیگار میکشم!
چرا فکر نه، یقین داشتی خوب نیستم!
من یقین دارم اگر کسی سیگاری شده از ناباوری نامردهاست…
گاهی تو …
گاهی یاد تو…
گاهی هم غم تو…
آخر این “تو” کار مرا تمام می کند!
.gif){kind=icon}
