داستان کوتاه “کبودی های تن باران”

باران می بارید. می دویدم تا زودتر خودم را به کتابخانه برسانم و بیش از این خیس نشوم. تند تند از پله های ورودی بالا رفتم. در بزرگ و شیشه ای را هل دادم . باز نشد .خیس شده بودم و عصبی. در را دوباره هل دادم .

– تعطیله

تازه متوجه دختری شدم که بالای پله ها و کنار در ورودی ایستاده بود. مثل من باریک اندام بود اما پوستی بسیار روشن و سفید داشت. به دختری برفی می مانست.

– چرا؟

– نمی دونم

– ولی من کتابی که امانت گرفته بودم پس آوردم

– منم می خواستم کتاب امانت بگیرم.

به کتابی که در دست داشتم اشاره کرد و گفت: قشنگ بود؟

– خب چی بگم؟. در مورد مردی هست که یک روز صبح از خواب بیدار میشه و میبینه که تبدیل به یه حشره شده

– پس قشنگ نیس

– نیس ولی یه جورائی عجیب و غریبه

چیزی نگفت.

– چه بارون تندیه. حسابی خیس شدم

– بهاریه . بند میاد.

– از بارون تند خوشم نمیاد.

سر تکان داد اما چیزی نگفت. به کتابی که در دست داشت اشاره کردم و گفتم: اون چی؟ قشنگ بود؟

– آره. یه مسافره که از یه سیاره ی دور میاد زمین. اون توی سیاره ی خودش یه گل سرخ داره.. می خوای بخونیش؟

– آره.

کتاب را به سمتم گرفت. چشمم افتاد به کبودی ساق دستش. نگاهش کردم. دستش را به تندی پس کشید.

– یه روزه می تونی بخونیش؟

– آره

– خوبه چون فردا آخرین مهلته وگرنه جریمه میشم. میشه از طرف من کتاب رو پس بدی؟

– باشه حتمن

– خب بارون داره بند میاد . من باید برم. خداجافظ

– خداحافظ

و رفت. کتاب را باز کردم و با دیدن اسمش قلبم لرزید . روی کارت امانت کتاب و زیر اسم امانت گیرنده نوشته شده بود. “باران شیفته“.

خورشید از لابلای ابرها سرک می کشید اما همه جا بوی باران گرفته بود.

کتاب را پس دادم .امادیگر هرگز ندیدمش. هرگز.