نيكي فيروزكوهي

نازنینم !

عادت نیست از این فاصله برای تو نوشتن، اجبار است.

اعترافش هم وحشتناک است

ولی‌ همین تاریکی‌

همین سکوت محض

این درد

تو را به من نزدیکتر می‌‌کند!

آدم ها

با حضور‌های کم رنگشان

با بودن‌هایی‌ که به بدترین وجه ممکن

با منطقی‌ که من نمی‌فهمم

با احساسی‌ که آنها نمی‌‌فهمند

واقعه‌ی نبودن تو را یادآوری می‌‌کنند!

بعد از تو

هیچ چیزِ آدم‌ها

جز لحظه ی وداع شان

برای من شور آفرین نیست.

یک روزِ آفتابی را انتخاب کن

خودت را سریع به خانه برسان

راحت ترین مبلِ خانه را انتخاب کن

پرده ها را کنار بکش ( اتاق نباید تاریک باشد)

در زیباترین فنجانی که داری قهوه بریز

و در آرامش کامل

در روزِ روشن

بدور از استرس های خارج از خانه

تمام عکس هایش را پاره کن

تمام خاطراتش را یکی یکی دور بریز ( نیازی به مرورِ دوباره هم نیست)

تمامِ کلمات راست و دروغش را از ذهنت پاک کن ( در هر صورت فرقی نمیکند)

بعد با شکوهِ تمام چروکِ لباست را مرتب کن

مثلِ آدمی که هیچ وقت عاشق نبوده

مثلِ آدمی که همیشه تنها بوده

از خانه بزن بیرون

بگذار زندگی یک نفسِ راحت بکشد