جدايي

ناتوان گذشته ام ز کوچه ها

نیمه جان رسیده ام به نیمه راه

چون کلاغ خسته ای در این غروب

می برم به آشیان خود پناه

در گریز ازین زمان بی گذشت

در فغان از این ملال بی زوال

رانده از بهشت عشق و آرزو

مانده ام همه غم و همه خیال

از برم آن سرو بالا می رود

صبرم از دل میرود، تا می رود

تا گزیند جای در چشم رقیب

همچو اشک از دیده ما می رود

ماهم از من دور گردد، ز آن سبب

دود آهم، تا ثریا می رود

شمع وارم اشک و آه از چشم و دل

یا برآید روز و شب، یا می رود

میرود کز ما جدا گردد، ولی

جان و دل با اوست، هرجا میرود

ز آتش غیرت بسوز امشب، رهی

کآن پری با غیر فردا میرود

رهی معیری